جیب های خالی از هسته ی سیب!

نوشتن چندش آور تر از تمام بلایای طبیعیست!

من حاضرم در معدنی که هزار و پونصد کیلومتر از این آفتاب لعنتی دور تر است، منفجر شوم؛

اما گولِ این قلمِ هرزه را نخورم.

عشق، پر تنش ترین حال آدمیست، مثل وقتی که حالت تهوع امانت را بریده و هیچ چیز نمی آید... هیچ چیز!

صبح هایی که بیدار میشوم و خستگی هایِ رفع نشده ام به مصداقِ انتظاری وحشتناک برای گره یِ کور جدید روزانه است...

شروع میکنم،بسان آن روزهایی که نَسَخ! سناریو میچینم و بعد از مواجهه با صحنه، احساسِ خجالتی توأمان با پوچی وجودم را به تاراج میبرد...